Tekst door Avani Thakkar, met inbreng van Asad Sheikh. Fotografie door Raajadharshini.

De kunstenaar Nirbhai “Nep” Singh Sidhu, voor een textielinstallatie uit Ongeslagen melodie.

Op een bewolkte ochtend die zo typerend is voor Londen, bevind ik me in het Victoria & Albert Museum (V&A) om het te verkennen Ongeslagen melodie, De nieuwste tentoonstelling van de Canadese kunstenaar Nirbhai ‘Nep’ Singh Sidhu, samengesteld in samenwerking met de Britse kunstorganisatie With out Form With out Type (WSWF). Zodra ik het museum binnenstap, worden mijn weersomstandigheden vervangen door een gevoel van sereniteit – need het interieur van de ruimte waar de tentoonstelling te zien is, is overspoeld met zacht blauw licht en er speelt rustige akoestische instrumentale muziek op de achtergrond.

In Ongeslagen melodie – te zien tot 15 oktober 2023 – gemaakt voor de editie van dit jaar van het London Design Pageant, onderzoekt de kunstenaar, samen met curator Deep Ok. Kailey (artistiek directeur van WSWF), de essentie van Sikh-praktijken in een ervaringsgerichte setting die schilderijen combineert , geborduurde wandtapijten, beeldhouwwerk en movie. Aangezien dit de focus van de samenwerking is, zou je kunnen denken dat je een bepaalde diepgaande kennis of interesse in het onderwerp nodig hebt om je ermee te kunnen identificeren en deze ten volle te kunnen waarderen. Ongeslagen melodie. Maar nadat hij een dag bij V&A met de in Groot-Brittannië geboren Sidhu heeft gesproken, wordt het al snel duidelijk dat de kern van zijn werk om iets veel universelers draait.

Gekleed in een felgeel sweatshirt met de opdruk ‘Sound of the Universe’ en een korte broek die internet zo kleurrijk lijkt als zijn kunst, zegt Sidhu: ‘Ongeslagen melodie is gecentreerd rond de veerkracht van geheugenherinnering, de mogelijkheden van geluid en de actieve deelname van luisteren. Het mooie is dat dit hulpmiddelen zijn die we allemaal hebben, ongeacht waar we ons bevinden en uit welke praktijken we voortkomen. Dit zijn hulpmiddelen die we kunnen gebruiken om onze benadering van het leven te genezen en te regenereren. Ze helpen niet alleen ons, maar ook de mensen om ons heen; ook onze familie en onze gemeenschap. Deze tentoonstelling gaat dus echt over het delen, uiten en verspreiden van kennis met deze instruments.”

De titel van deze tentoonstelling is een directe vertaling van shabad goeroe — Sikhs geloven dat het een intern geluid is dat ieder van ons in zichzelf kan horen door middel van het ritueel van actief luisteren. Hier beelden Sidhu en Kailey visueel het proces uit van toegang tot deze interne ‘onaangeslagen melodie’ door het beoefenen van simran (de Sikh-meditatieve praktijk) die de geest opnieuw concentreert door mentaal gebabbel te elimineren. Hoewel de laatste formele demonstratie van dit idee pas onlangs hier in de V&A werd gemanifesteerd, zijn Sidhu en Kailey diep verdiept in discussies over Sikh-spiritualiteit sinds ze ongeveer acht jaar geleden voor het eerst werden geïntroduceerd door een wederzijdse vriend.

Over zijn creatieve samenwerking met Kailey zegt de in Toronto wonende kunstenaar: “Als je in een voortdurend gesprek verwikkeld bent, kan het op een gegeven second pressing worden en dan wordt er actief van je verwacht dat je iets doet. En dat is het second waarop je het probeert uit te voeren, omdat het voelt alsof het hyperaanwezig is in het nu.”

Sidhu met Deep Ok. Kailey, de artistiek directeur van With out Form With out Type.

De interdisciplinaire kunstenaar is een bekende figuur op het culturele toneel en heeft zijn werk lange tijd geconcentreerd op de bredere aspecten van gemeenschap en mindfulness, maar ook op meer specifieke uitwisselingen met onderwerpen die zo divers zijn als het boeddhisme, de strijd voor de zwarte bevrijding en de Japanse strijd. economisch surprise.

Terwijl ik met Sidhu praat, phrase ik me bewust van de aanstekelijke kalmte en de ongebreidelde energie die hij paradoxaal genoeg tegelijkertijd uitstraalt als hij spreekt over de referenties en het ontstaan ​​van zijn kunstwerken, waarvan hij de creatie meer als een natuurlijke gebeurtenis bestempelt dan als een aha-moment. Hij legt uit: “Het is niet zozeer een plotselinge handeling waarbij er een vaste intentie is van ‘Hé, ik denk dit, jij denkt dit – laten we het combineren en iets maken’. Vaak ontstaat het zonder de vaste intentie om te gaan zitten en iets te doen. Het is meer het resultaat van een reeks gesprekken of tijd die we samen hebben doorgebracht om de humor in dingen te vinden. Dat is waar het verhaal werkelijk ligt, en soms als je dit soort overeenkomsten deelt, kan dat op zichzelf al voldoende zijn om een ​​samenwerking te inspireren.”

Het creatieve proces van Sidhu wordt bepaald door een aantal media en materialen. Op een gewone dag kun je hem in zijn studio collages aan het maken, afbeeldingen schetsen en ze fotokopiëren of naar zichzelf faxen, eroverheen tekenen en weer een collage maken. “Ik merk dat een schilderij uit deconstructie losbarst”, zegt hij. In Ongeslagen melodie dezelfde denkrichting is verweven in de grootschalige wandtapijten die een groot aantal landschappen, symbolen en tekens bevatten – waarvan er vele inherent Sikh zijn. Ik hou vooral van het grootste wandtapijt dat zich verticaal lijkt uit te spreiden; het omvat een explosie van particulars die meer dan één keer nodig hebben om in te trekken. Ik zie bekende elementen: een gurdwara, zwaarden, mannen met tulband en haarlokken. Over deze haarlokken licht hij toe: “Het haar raakt de grond – dit symboliseert de lichamelijke provides van Sikhs. Als deze tentoonstelling ons vraagt ​​om ons geluiden te herinneren en de manier waarop we luisteren te herinneren, dan moeten we ook onze bloedherinneringen eren. Sjahidi verwijst naar onze broeders en zusters die hun leven hebben opgeofferd. Zonder dat zouden we hier niet zijn en zou ik dit gesprek nu niet met je voeren. Ons bloedgeheugen is een levend idee. Onze voorouders leven by way of ons. Dus als we naar materialiteit kijken, hebben we al deze mogelijkheden in de manier waarop we ons onze voorouders kunnen herinneren. En in dit geval is haar zo’n diepgeworteld middel om herinneringen op te halen.”

Van hyperlinks naar rechts: bezoekers kunnen een publicatie met het gestileerde Gurmukhi-schrift als aandenken meenemen; multimediakunstwerk van Ongeslagen melodie.

Er is een publicatie beschikbaar die bezoekers kunnen meenemen als aandenken aan wat ze zojuist hebben gezien. Het is gegraveerd met gedichten, beelden en vrij stromende gedachten over simran, Sangat (gemeenschap) en seva (onzelfzuchtige dienstbaarheid) en hiervoor heeft Sidhu een gestileerde versie van het Gurmukhi-schrift gebruikt, het schrijfsysteem dat voornamelijk in Punjab wordt gebruikt. “Wij geloven dat onze kennis alleen toegankelijk is by way of ons handelen en dat het niet voldoende is als we er alleen maar naar verwijzen. Dat is de reden waarom de academische wereld voor ons soms haar grenzen heeft. In het geval van de termijn ‘shabad’ (verschillende composities van Sikh-goeroes in Guru Granth Sahib), combineren we het woord en het geluid. Het woord is de gesproken kennis; zonder het geluid is er geen ervaring verbonden aan de kennis. De mogelijkheid voor harmonische convergentie is overal in overvloed aanwezig, zelfs in het delen en toepassen van kennis door Sikhs. Dit idee van geluid herinnert ons eraan het leven te ervaren, te zingen, te ruiken en ons uit te drukken. We moeten de ervaring combineren met het geluid. Daarom zeggen we: ‘Als het zingen stopt, stopt de kennis’”, zegt Sidhu.

Terwijl ons gesprek ten einde loopt, vraag ik Sidhu om een ​​beschrijving te geven Ongeslagen melodie aan iemand die de praktijken van kan vinden simran onbekend. Waarom zouden ze op bezoek moeten komen? Wat zit er voor hen in naast mooie schilderijen die misschien een vluchtige aanwezigheid vinden op hun Instagram-verhaal? Hij antwoordt na een second van stille overpeinzing: “Ongeslagen melodie presenteert het vergroten van instincten als een instrument voor iedereen – dat maakt het ‘pluriversaal’. En de leringen worden vanaf de foundation vrijelijk geabsorbeerd; ze volgen niet de top-downbenadering waarbij ze op iedereen worden geprojecteerd. In dit geval is er geen sprake van een gevoel, praktijk of verwijzing naar welke religie dan ook. Ik geloof dat deze (de gedachten en leringen die worden uitgedrukt door middel van Ongeslagen melodie) zijn hulpmiddelen voor de mensheid.”