We willen allemaal beter leren. Dat betekent informatie bewaren, verwerken en gebruiken wanneer dat nodig is. Meer kennis betekent betere instincten; beter inzicht in de kansen voor u en uw organisatie. Je levert uiteindelijk beter werk af als je jezelf de ruimte geeft om te leren. Toch staan ​​organisaties vaak het leren in de weg.

Hoe leren we hoe we moeten leren? Meestal bouwen we op college, gecombineerd met instructies van onze ouders, een begrip op dat ons in staat stelt verder te gaan door de schooljaren totdat we ons inschrijven voor een baan. Omdat het meeste initiële leren voortkomt uit het doen en minder uit boeken, schakelen we over op een ‘on-the-fly’-aanpak.

Wat meestal een absolute mislukking is. Waarom? Gedeeltelijk leggen we daar onze sociale waarden bovenop en eindigen we met een hete puinhoop van schuldgevoelens en angst die het leerproces belemmeren.

Leren is noodzakelijk voor ons succes en persoonlijke groei. Maar we kunnen de tijd die we besteden aan leren niet maximaliseren, omdat onze gevoelens over wat we ‘zouden moeten’ doen ons daarbij in de weg staan.

We zijn door onze moderne wereld getraind om onze dag in te delen in elkaar uitsluitende delen die ‘werk’, ‘spelen’ en ‘slaap’ worden genoemd. Eén gebeurt op kantoor, de andere twee niet. We mogen ons niet vloeiend tussen deze brokken bewegen, of ze combineren in onze 24-urendag. Lyndon Johnson mocht ‘s middags op kantoor een dutje doen, waarschijnlijk omdat hij president was en zich geen zorgen hoefde te maken over wat zijn baas ervan zou denken. De meesten van ons hebben deze optie niet. En nu kunnen we in het open kantoordebacle niet eens tien minuten rustig uitrusten in onze cabines.

We zijn getraind om werken gelijk te stellen aan doen. Het ‘doen’ heeft dus waarde. Wij verdienen het om hiervoor betaald te worden. En het lijkt erop dat alleen dit.

Wat heeft dit met leren te maken?

Het is dezelfde houding die we toepassen op het leerproces als we ouder zijn, met vergelijkbare onbevredigende resultaten.

Als we leren voor werk, dan is leren in onze hersenen = werken. We moeten het dus overdag doen. Op kantoor. En als we niet leren, werken we niet. Wij denken dat lopen niet leren is. Het is ‘een pauze nemen’. We geloven instinctief dat lezen leren is. Discussies voeren over wat je hebt gelezen, wordt echter vaak niet als werk beschouwd; het is opnieuw ‘pauze nemen’.

Werken betekent voor velen acht uur per dag achter je bureau zitten. Fysiek aanwezig zijn, mentale betrokkenheid is optioneel. Het betekent dat je e-mails verzendt, je naar vergaderingen haast en in het algemeen niets gedaan krijgt. We hebben eerder naar het focusaspect hiervan gekeken. Maar hoe zit het met het leeraspect?

Kunnen we de manier veranderen waarop we leren benaderen, het schuldgevoel dat gepaard gaat met niet zichtbaar actief zijn loslaten en omarmen wat contra-intuïtief lijkt?

Denken en praten zijn nuttige elementen van leren. En wat we leren in onze ‘speeltijd’ kan waardevol zijn voor onze ‘werktijd’, en er is niets mis met het wisselen tussen de twee (of het combineren ervan) gedurende de dag.

Bij het beheersen van een onderwerp gebruiken onze hersenen feitelijk verschillende soorten verwerking. Barbara Oakley legt uit Een geest voor cijfers: hoe u kunt excelleren in wiskunde en wetenschappen (zelfs als u voor algebra zakt) Dat onze hersenen hebben twee algemene manieren van denken – ‘gefocust’ en ‘diffuus’ – en beide zijn waardevol en vereist in het leerproces.

De gerichte modus is wat we traditioneel associëren met leren. Lees, duik diep, absorbeer. Elimineer afleiding en verdiep je in de stof. Oakley zegt: “De gerichte modus omvat een directe benadering van het oplossen van problemen met behulp van rationele, opeenvolgende, analytische benaderingen. … Richt je aandacht ergens op en bam – de scherpstelmodus is ingeschakeld, zoals de strakke, doordringende straal van een zaklamp.’

Maar de gerichte modus is niet de enige die nodig is om te leren, omdat we tijd nodig hebben om te verwerken wat we oppikken, om deze nieuwe informatie geïntegreerd te krijgen in onze bestaande kennis. We hebben tijd nodig om nieuwe verbindingen te leggen. Dit is waar de diffuse modus in beeld komt.

Diffuus denken is wat er gebeurt als je je aandacht ontspant en je gedachten gewoon laat afdwalen. Door deze ontspanning kunnen verschillende delen van de hersenen met elkaar in touch komen en waardevolle inzichten opleveren. … Inzichten in de diffuse modus vloeien vaak voort uit voorlopig denken dat in de gefocuste modus is gedaan.

Alleen vertrouwen op de gerichte modus om te leren is een pad naar burn-out. We hebben de diffuse modus nodig om onze ideeën te concretiseren, kennis in het geheugen op te slaan en ruimte vrij te maken voor de volgende ronde van gericht denken. Daar hebben we de diffuse modus voor nodig wijsheid opbouwen. Waarom gaat diffuus denken op het werk doorgaans gepaard met schuldgevoelens?

Oakley’s aanbevelingen voor ‘diffuse-mode activators’ zijn: ga naar de sportschool, loop, sport, ga een ritje maken, teken, ga in dangerous, luister naar muziek (vooral zonder woorden), mediteer, slaap. Eh, zijn dit niet allemaal dingen die ik kan doen tijdens mijn ‘speeltijd’? En slaap? Het is een hele tijdsbrok op zichzelf.

De meeste organisaties bevorderen geen cultuur waarin deze activiteiten in de werkdag kunnen worden geïntegreerd. Ga tijdens je lunch naar de sportschool. Thuis slapen. Mediteer tijdens een pauze. Doe deze dingen in wezen terwijl wij u niet betalen.

We nemen deze manier van denken over en associëren de waarde van betaald krijgen met de waarde van het uitvoeren van onze takenlijst. Als iets niet direct bijdraagt, is het niet waardevol. Als het niet waardevol is, moet ik het in mijn vrije tijd doen, of helemaal niet. Dit is aangeleerd gedrag uit onze organisatiecultuur, en het communiceert in wezen dat onze leiders ons liever minder zien doen dan vertrouwen in de potentiële opbrengst van activiteiten die niet zo zichtbaar zijn of die niet zo snel vruchten afwerpen. Het vermogen om iets te zien is vaak een groot onderdeel van vertrouwen. Dus als we een van deze ‘spel’-activiteiten op het werk doen, die onzichtbaar zijn in termen van hun bijdrage aan het leerproces, voelen we ons schuldig omdat we niet geloven dat we doen waarvoor we betaald worden.

Als u niet de CEO of de VP van HR bent, kunt u geen beleid toveren dat zegt: ‘Alle werknemers moeten elke dag iets zinvols doen buiten hun bureau en zullen er niet voor worden beoordeeld’. Dus wat kunt u doen? beter leren op het werk? Vind een manier om de schuldbagage los te laten wanneer u investeert in bewezen, effectieve leertechnieken die niet aansluiten bij uw bedrijfscultuur.

Hoe laat je het schuldgevoel los? Hoe komt het dat je het niet elke keer voelt als je opstaat om een ​​wandeling te maken, je e-mail sluit en een koptelefoon opzet, of een kopje koffie drinkt met een collega om een ​​idee dat je hebt te bespreken? Omdat de wetenschap dat je het goede doet, zich soms niet vertaalt in het voelen ervan, en dat is waar schuldgevoelens om de hoek komen kijken.

Schuldgevoel is verraderlijk. Niet alleen voelen we ons meestal schuldig, maar we voelen ons ook schuldig omdat we ons schuldig voelen. Ik ga bijvoorbeeld op bezoek bij mijn grootmoeder in haar bejaardentehuis, vooral omdat ik me schuldig voel omdat ik niet ga, en dan voel ik me schuldig omdat ik vooral gemotiveerd phrase door schuldgevoelens! Alsof ik een beter mens was, zou ik het uit liefde doen, maar dat is niet zo, dus dat maakt me verschrikkelijk.

Het doorbreken van deze cyclus is moeilijk. Zoals bij alles wat nieuw is, zal het een tijdje onnatuurlijk aanvoelen, maar het kan wel.

Hoe? Wees lief voor jezelf.

Dit klinkt misschien een beetje gevoelig, maar het is eigenlijk gewoon een cognitief-gedragsmatige benadering met een beetje mindfulness. Dennis Tirch heeft veel onderzoek gedaan naar de positieve voordelen van compassie voor jezelf bij zorgen, paniek en angst. . En wat is schuldgevoel anders dan de zorgen dat je niet het goede doet, de angst dat je geen goed mens bent, en de paniek over wat je eraan kunt doen?

In zijn boek, De Compassionate-Thoughts-gids voor het overwinnen van angstTirch schrijft:

Het op compassie gerichte mannequin is gebaseerd op onderzoek dat aantoont dat sommige manieren waarop we instinctief onze reactie op bedreigingen reguleren, zijn voortgekomen uit het hechtingssysteem dat tussen child en moeder werkt, en uit andere basisrelaties tussen elkaar ondersteunende mensen. We hebben specifieke systemen in onze hersenen die gevoelig zijn voor de vriendelijkheid van anderen, en de ervaring van deze vriendelijkheid heeft een grote impression op de manier waarop we deze bedreigingen verwerken en de manier waarop we met title angst verwerken.

De Dalai Lama definieert compassie als ‘een gevoeligheid voor het lijden van anderen, met de toewijding om er iets aan te doen’, en Tirch legt ook uit dat ons medeleven met onszelf grote invloed op ons heeft.

Om emoties zoals schuldgevoel, die ons ervan kunnen weerhouden te leren en te presteren, te beheersen en te overwinnen, moeten we onszelf op dezelfde manier behandelen als we dat zouden doen. de persoon van wie we het meeste houden in de wereld. “We kunnen onze aandacht richten op innerlijke beelden die gevoelens van vriendelijkheid, begrip en steun oproepen”, schrijft Tirch.

Dus de volgende keer dat je opkijkt van dat voorstel over de nieuwe infrastructuurschema’s en ziet dat de zon schijnt, ga dan een wandeling maken, merk op waar je bent, en geef je geest de kans om in de diffuse modus te gaan en te verwerken wat je doet. Ik heb me de hele ochtend geconcentreerd. En geef jezelf een knuffel omdat je het doet.