(Het volgende stuk is van Dr. Carl R. Nassar, Ph.D., LPC, CIIPTS)

Het is een dinsdagochtend. Een wereld verderop worden meer dan tweehonderd gijzelaars gevangen gehouden in de ondergrondse grotten van Gaza. Ik ben in mijn kantoor – een loft op de bovenverdieping in het hart van de oude binnenstad van Fort Collins, Colorado – en ik ben een beetje overrompeld als mijn cliënt Paul me vertelt dat hij het gevoel heeft dat hij ook gegijzeld wordt. Hij legt uit dat dat natuurlijk niet zo is fysiek gegijzeld worden, maar eerder emotioneel.

Over de hele wereld, zo herinnert hij me, op universiteitscampussen en op iPhones, tablets en laptops, neemt het antisemitisme toe. Hij haalt zijn telefoon tevoorschijn en laat me TikTok zien dansen op antisemitisme, terwijl X haat jegens Joden twittert.

Terwijl de gijzelaars in Gaza worden opgesloten door externe ontvoerders, wordt Paul gevangen gehouden door zijn geest. TikTok en X en het dagelijkse nieuws hebben hem ervan overtuigd dat zijn wereld niet veilig is. Zelfs naar mijn kantoor gaan was riskant.

Hij vertelt me ​​dat wanneer hij mijn kantoor verlaat, mensen een denkbeeldige joodse badge op zijn borst zullen zien, zoals de ster van David die de nazi’s joden tussen 1939 en 1945 lieten dragen. Iedereen zal weten dat hij joods is, en er zal hem iets ergs overkomen. Hij zou in elkaar geslagen of vermoord kunnen worden. “De wereld is geen veilige plek meer”, verklaart hij.

Hij maakt zich grote zorgen over het feit dat er niet meer wordt gedaan, dat presidenten en premiers over de hele wereld het antisemitisme niet aan de kaak stellen, en dat degenen die dat wel doen, er niet veel meer en luider aan doen.

Hij heeft besloten dat hij zal moeten wachten tot de wereld hem bewijst dat het weer veilig is. Tot die tijd weet hij zeker dat hij zijn tijd thuis zal doorbrengen. Hij is een gijzelaar van eigen makelij.

En hij is niet de enige.

Later die dag gaat Anna op dezelfde therapiebank zitten. Een wereld verderop wordt Noord-Gaza gebombardeerd. De nieuwsfragmenten tonen exploderende gebouwen, overspoelde ziekenhuizen en kinderen die gewond en alleen zijn en huilen. Ze tonen grafieken waarin de doden worden bijgehouden. “Er zijn er in totaal twaalfduizend”, legt Anna uit, “en van de twaalfduizend van mijn mensen die zijn vermoord, zijn er achtduizend vrouwen en kinderen.”

Ze vertelt me ​​precies hetzelfde wat Paul eerder diezelfde ochtend vertelde. De wereld is geen veilige plek. Als Amerikanen vreedzaam protesteren tegen de moord op twaalfduizend burgers, worden ze terroristen genoemd. Ze worden antisemitisch genoemd.

Anna vertelt me ​​dat mensen weten dat ze Arabier is als ze over straat loopt. Op de een of andere manier weten ze het gewoon. Misschien is het haar olijfkleurige huid, zo veronderstelt ze, of haar donkere ogen, of haar zwarte haar, of alles bij elkaar. Omdat ze een christelijke Arabier is, draagt ​​ze immers geen hijab, maar op de een of andere manier weten mensen het nog steeds.

Ik vraag hoe ze dat weet, en ze vertelt me ​​dat het komt door de manier waarop voorbijgangers naar haar kijken: de haat die ze in hun ogen ziet. Web als haar mede-Arabieren in Noord-Gaza die zich in de kelders schuilhouden om zich te beschermen tegen de bommen, bereidt ze zich voor om zich in haar kleine appartement te nestelen en zichzelf op te sluiten, in de hoop dat ze op een dag veilig naar de wereld kan terugkeren.

Web als Paul vraagt ​​ze zich af: waar zijn de wereldleiders? Wanneer zal er iemand komen opdagen om een ​​einde te maken aan wat spoedig zal neerkomen op een genocide op haar volk? Waar zijn alle dappere mensen op deze wereld?

En met die laatste vraag herken ik wat zowel Paul als Anna nodig hebben. Ze fantaseren dat iemand buiten henzelf moedig is, moedig genoeg om een ​​einde te maken aan de gevechten en de haat. Maar wat ze nodig hebben is een ander soort moed, de moed om aandacht te schenken aan de angsten en het verdriet dat in hen leeft.

Ik kan elk van hen helpen, voorbij hun wensen om een ​​einde te maken aan het lijden dat ze in de wereld zien. Ze hebben hulp nodig bij het omgaan met het lijden, de angst, de woede en het verdriet die zich in hun hart hebben gevestigd.

Voor Anna en Paul is dit geen tijd voor actie, nog niet, omdat de geschiedenis ons keer op keer leert dat handelen vanuit emotioneel gewonde ruimtes de zaken alleen maar erger maakt, en niet beter. We beginnen dus voorzichtig. Ik zal ze helpen zich veilig te voelen – veilig genoeg om hun sterke gevoelens naar buiten te laten komen. En wanneer die gevoelens naar boven komen, zal ik ze aanmoedigen om ze volledig los te laten.

Dit zal geen eenmalige deal zijn. Het zal een voortdurende reis zijn van kijken naar de wereld zoals die is, je ervoor openstellen, de pijn binnenlaten en de gevoelens eruit laten. Wat ze in dit proces van loslaten en loslaten zullen ontdekken, zal hen verrassen. Ze zullen compassie ontdekken, eerst voor zichzelf in hun lijden, en daarna voor iedereen die lijdt.

Vanuit deze plek van emotionele helderheid en kracht kunnen Paul en Anna, en jij en ik, de moed vinden om deel uit te maken van de wereld en er een zinvolle bijdrage aan te leveren, door te helpen op de kleine manieren die we allemaal kunnen. Om een ​​beroemde uitspraak van Margret Mead te herformuleren: ‘Twijfel er nooit aan dat een bedachtzaam, toegewijd individu de wereld kan veranderen. Sterker nog, het is het enige dat ooit heeft plaatsgevonden.”

—

Dr. Carl R. Nassar, Ph.D., LPC, CIIPTS, is een bekroonde professionele adviseur die gespecialiseerd is in de impression van cultuur op ons persoonlijke, familiale en professionele zelf. Zijn komende boek, Born for a Higher World, gaat in op de uitdagingen en druk die zich manifesteren in onze gedeelde, door de consument gedreven wereld en het isolement dat daaruit kan voortvloeien.