Spaties

Foto door Naomi Shah

Ik zag dat de lucht bewolkt werd en dat grijze wolken schaduwen op mijn onrustige geest wierpen – en toen regende het niet meer. De wolkbreuk die de lucht zou zuiveren met de nieuwe geur van aarde kwam niet. Ik bleef in spanning hangen over wat de toekomst zou brengen. Als ik het geklets op mijn uitgedroogde terras maar kon horen, zou ik weten waar ik moest beginnen. De doffe, aanhoudende vochtigheid wierp een domper op mijn hersenen en begon op mij te drukken als een naamloos, maar onheilspellend voorgevoel.

Ik had niet gedacht dat een uitgestelde moesson mij zo wanhopig zou maken, met zulke ongegronde of onbekende verwachtingen van een leven dat ik niet kon waarmaken of vinden.

Toen het eindelijk regende, zag ik de natte handpalmen buiten mijn raam en ze deden me denken aan een vorig leven, waarin voorspellingen uitkwamen. Maar nu beloofde de magere stortbui, die slechts een gemompel achterliet, niets waar ik op kon rekenen, dus wie maakte het nog uit om vooruit te plannen. De planeet is al gedoemd, dacht ik. Deze keer bracht juni alleen maar uitgestelde en onvervulde dromen. Het keerpunt, wanneer de verzengende hitte wordt overgoten door regenbuien en paraplu’s vleugels krijgen zoals de ideeën die je hebt gebakken, is helaas opgeëist door de klimaatverandering.

Nu, morgen, met de impliciete waterbesparingen en onstuimige agenda’s, is een dag die ik zou willen uitstellen. De niet zo verbijsterde weerman had elke week religieus aangekondigd dat de regen de volgende week zou vallen, en dus bleven onze kalenders in spanning hangen. Zoals een man of vrouw, of wie dan ook die nog niet is meegenomen, en gewoon wacht tot de juiste associate voor de deur verschijnt.

Wanneer de natuur ons in de steek laat of onvriendelijk wordt, kan geen enkele nauwgezette planning het gevoel van angst wegnemen om alleen gelaten te worden en het hoofd te bieden aan de door de mens zelf gecreëerde problemen. Voorspellingen en kristallen bollen kunnen naar de vuilnisbelt worden gedelegeerd, maar we moeten onze menselijke ziel voeden die hunkert naar de bekende geluiden van terugkerende vogels en stipte regenbuien op onze ruiten. Zoals de zonsopgang en zonsondergang waarvan we zo gewend zijn getuige te zijn – ook al zijn dag en nacht misschien in elkaar overgegaan door de aanwezigheid van schermen die niet slapen. Het dagelijkse ritme van de aarde houdt mij geaard, ook al weet ik dat mijn eigen lichaamsklok naar de hel is gegaan.

Toen, op een zondag, toen ik wegkwijnde in mijn doelloze nietsheid, alsof het pure wachten zelf een donderende stortbui zou veroorzaken, kreeg ik een telefoontje van een goede vriendin om met haar een kopje thee te drinken terwijl ik naar de regen keek! Had ze waanvoorstellingen, dacht ik bij mezelf. Moeten we het nu doen met “chai en gebabbel” through Zoom? Om echt van zo’n tijdverdrijf te kunnen genieten, moet je de tijd stil laten staan. En hier zat ik te wachten tot de moesson zou arriveren, terwijl ik de klok hoorde wegtikken naar de dag waarop de meren zouden opdrogen.

Toch zorgde iets in mij ervoor dat ik mijn vertrouwde paraplu pakte, netjes opgevouwen in het blauwe nylon hoesje, en me bij haar voegde in een klein café in een straat vol winkels en boetieks, met luifels die op mini-schuilplaatsen lijken. Toevluchtsoorden tegen de naderende regen, natuurlijk. Toen de hete thee in Irani-stijl in glazen arriveerde en we erover discussieerden om er toast, boter en jam bij te serveren, was er een donderende wolkbreuk! En plotseling, zomaar, voelde ik mij gezuiverd van alles wat zich in mij had opgeborgen.

Thee had nog nooit zo lekker gesmaakt, need hoewel ik het leven met mijn eigen scepsis had opgehouden, hield ik me uiteindelijk aan de belofte die ik had gedaan aan mijn oude vriend, die nooit zonder hoop is. ‘Zie je, ik heb het je verteld,’ zei ze zachtjes, terwijl ze van haar thee dronk. “Sommige dingen veranderen en sommige blijven hetzelfde, maar het leven gaat door.” Toen besefte ik hoeveel ik was gegroeid in het voorgeborchte van mijn verlangen.

De regen buiten gleed door de schuine luifels naar beneden en bleef vallen… en vallen… en vallen.