Dit is een uitgave van De Atlantische Oceaan Dagelijks een nieuwsbrief die u door de belangrijkste verhalen van de dag leidt, u helpt nieuwe ideeën te ontdekken en het beste op het gebied van cultuur aanbeveelt. Meld u hier aan.

De grootste kaskraker van het jaar was die van Greta Gerwig Barbieen in dit essay duikt Garber onder het glanzende oppervlak van de movie om de vragen over persoonlijkheid en politieke macht te onderzoeken.

Een kaartje voor de Eras-tour van Taylor Swift was een kostbaar goed in 2023, en, zoals Kornhaber meldde vanaf de aftrap van de tour in Arizona, rechtvaardigt het optreden van Swift de hype.

Kaartjes kopen voor Beyoncé’s Renaissance-wereldtournee was een culturele ervaring op zich, schrijft Shamira Ibrahim.

Andersen sprak met Nolan over de overeenkomsten tussen Nikola Tesla en Robert Oppenheimer, het techno-optimisme van InterstellairHoe Aanvang anticipeerde op het tijdperk van de sociale media, en waarom de regisseur nog geen movie over kunstmatige intelligentie heeft gemaakt.

Afbeeldingen van liefde in movie en television zijn vreemd genoeg liefdeloos geworden. Gilbert vraagt: Wat verliezen we als we geen intimiteit op het scherm zien?

Dit jaar heeft de televisie de digicam’s in een nieuwe richting gestuurd, schrijft Giorgis, zoals exhibits als En gewoon zo En De gouden vrijgezel onderzocht wat het betekent om na je vijftigste te daten.

In zijn nieuwste particular opende de cabaretier over de Oscars-klap die ‘over de hele wereld’ werd gehoord. Het resultaat, zo schrijft Sims, was 10 minuten rauwe woede.

In Shiv werd de vaak clichématige verhaallijn zowel aangrijpend als tragisch in de finale van de HBO-show, schrijft Nina Li Coomes.

1. Het tweede deel van De kroon‘S laatste seizoen (première donderdag op Netflix)
2. Wonkaeen bewerking van de roman van Roald Dahl Sjakie en de chocoladefabriekmet Timothée Chalamet en Hugh Grant (vrijdag in de bioscoop).
3. In Hoe je een roman tekent (dinsdag te koop) bestudeert Martín Solares het ambacht van literaire fictie door middel van een reeks essays.

Gedurende het grootste deel van de Amerikaanse geschiedenis, toen ouders uit elkaar gingen, woonden hun kinderen bijna altijd bij slechts één van hen. Maar recente research hebben een nieuw tijdperk bevestigd: gezamenlijke fysieke voogdij, waarbij een type een aanzienlijk deel van de tijd bij elke ouder verblijft, is dramatisch gebruikelijker geworden in de VS.

De development werd voor het eerst gedocumenteerd in Wisconsin, waar uit gegevens van de rechtbank bleek dat het share echtscheidingen leidde tot gelijke gezamenlijke voogdij– waarin de ouders 50-50 verdeeld zijn – steeg van slechts 2 procent in 1980 tot 35 procent in 2010 … Ongeacht of dit de juiste uitkomst is voor een bepaalde scheiding, gezamenlijke voogdij is een groeiende realiteit – een realiteit waar onze systemen voor het afleggen van verantwoording over en het ondersteunen van gezinnen niet op zijn gebouwd. Amerikanen zijn misschien klaar voor het type met twee huishoudens, maar het Amerikaanse overheidsbeleid is dat niet.