Toen Otto met een meetlint in zijn hand naar de bouwmarkt liep, kreeg ik kippenvel.
Ik dacht dat zijn idee om de leuning aan de muur te verankeren die naar de bovenste verdieping van ons huis leidt, eruit zou zien alsof mensen die niet wisten wat ze deden, het hadden gerepareerd…
En dat waren we!
Wij tweeën zouden zeker in de categorie vallen van mensen die geen enkele ‘reparatie’-vaardigheid hebben als het gaat om het repareren van iets dat kapot gaat.
Ook al hebben we niet echt de vaardigheden, we kunnen allemaal koppig zijn over onze ideeën over hoe we iets moeten repareren of vervangen.
Ik denk meestal dat ik gelijk heb…
En Otto denkt dat hij een ander en beter idee heeft.
Zoals je kunt raden, zijn onze ‘fix-it’-projecten niet zo goed verlopen in de tijd dat we samen zijn.
Ik kan me nog herinneren dat we jaren geleden een venture hadden om het water uit een waterbed te pompen dat we niet meer nodig hadden. Het was een enorme ophef en we voelden ons gekwetst toen we probeerden zoiets simpels gedaan te krijgen.
Maar de laatste tijd zijn we op een gemakkelijkere, liefdevollere en meer vertrouwde manier terechtgekomen om deze projecten uit te voeren.
Wat was er deze keer anders?
Omdat Otto degene was die het venture voor het opnieuw verankeren van de trapleuning op zich nam, luisterde ik naar zijn wensen.
Ik heb echt geluisterd en geprobeerd het te begrijpen zonder hem meteen ongelijk te geven en koppig aan mijn mening huge te houden…
Dat heb ik in het verleden zeker gedaan!
Ik legde uit dat er misschien nog een andere mogelijkheid was en wees hem op wat volgens mij een probleem zou kunnen zijn als hij deed wat hij dacht.
Maar ik heb hem niet ongelijk gegeven, ik vertrouwde erop dat hij een oplossing zou vinden, en dat deed hij ook.
Hij bezocht verschillende bouwmarkten en vond uiteindelijk een anker waarvan hij dacht dat het zou werken.
En dat gebeurde ook.
Het punt was dat hij openstond voor andere mogelijkheden en zich er emotioneel niet voor had afgesloten.
Omdat hij niet de behoefte voelde om in de verdediging te gaan en te bewijzen dat hij ‘gelijk’ had, zag hij een andere manier die nog beter was.
Omdat ik niet koppig was en niet aan mijn eigen ideeën vasthield, kon ik openstaan voor hem en andere mogelijkheden.
Vaak zijn we, als we denken dat de ander ‘koppig’ is, zelf ook koppig in ons denken.
En als we iemand “koppig” noemen of zelfs maar denken dat hij of zij onredelijk is…
Wij bouwen muren op en de ander wordt defensief en bouwt ook muren op.
Hoe communiceer je met iemand van wie je denkt dat hij of zij koppig is?
Kijk eerst eens naar uzelf en of u er belang bij heeft om gelijk te hebben.
(De kans is groot dat dat zo is!)
Probeer je iemand te veranderen in wie of wat hij of zij niet wil zijn?
Als wij denken dat iemand koppig is, komt dat meestal doordat hij of zij niet denkt en handelt zoals wij denken dat hij of zij zou moeten doen.
Wanneer je uit de emotie van het oordeel kunt stappen, kun je zien dat de strategieën die je hebt gebruikt om je zin te krijgen, niet hebben gewerkt en dat jullie tweeën alleen maar in een ‘dans’ zijn blijven hangen.
Wanneer u deze dynamiek werkelijk begrijpt, wordt u zich misschien bewust van een ruimte waar u elkaar kunt ontmoeten en overeenstemming kunt bereiken.
Luister dan, luister écht, zonder te oordelen.
Dit betekent niet dat je het ermee eens bent, maar wel dat je de eer geeft die je voor jezelf wilt.
Koppigheid kan verdwijnen wanneer het oordeel verdwijnt en er ruimte ontstaat voor begrip.
In ons allemaal, onder al het lawaai van verzet en oordeel, zit wijsheid. Als je gewoon stil wordt, hoor je het.