Het is Otto die vandaag schrijft en ik wil een verhaal delen over een van de moeilijkste dagen van mijn leven in de hoop dat het nuttig voor je zal zijn. Geniet ervan…
Het was zaterdagavond rond half tien en mijn zoon was zo boos, overstuur en woedend vanwege een meningsverschil met zijn moeder dat ik hem tegenhield toen hij bij ons huis aankwam en hem niet binnen wilde laten.
Dat was 17 jaar geleden. Mijn zoon was 18 en zou naar de universiteit gaan. Na veel nachtelijke discussies en zielenonderzoek, stemden Susie en ik ermee in dat hij bij ons kon intrekken.
We dachten dat we de additional ruimte hadden in het huis waar we op dat second woonden en dat het mijn zoon veel geld zou besparen op huisvesting, aangezien de universiteit van zijn keuze maar op zo’n twintig minuten rijden lag.
Het was tien jaar geleden dat de moeder van mijn zoon en ik uit elkaar waren gegaan. Susie en mijn zoon hadden in die jaren een goede relatie, maar bij ons intrekken zou niet alleen hun relatie op de proef stellen, maar ook mijn relatie met hem en Susie.
Een ‘samengesteld gezin’ worden is geen geringe prestatie en gezien wat er gebeurde tussen mijn zoon Susie en mij op de avond dat hij zou intrekken, dacht ik dat dit allemaal een grote vergissing was – vooral zijn schijnbaar onbeheerste woede.
Die zaterdagavond pakte mijn zoon alles in wat hij op korte termijn nodig had in zijn auto en reed hij in 40 minuten naar de plek waar Susie en ik destijds woonden.
Toen ik hem zag, wist ik dat er een probleem zou ontstaan.
Toen hij uit de auto stapte, sloeg hij het portier aan de bestuurderskant zo onerous dicht dat ik dacht dat de ramen van zijn auto kapot zouden gaan.
Ik drukte op de knop om de garagedeur te openen en hem binnen te laten. Toen hij bij de hordeur kwam die naar binnen leidde, zwaaide hij die met zoveel kracht open dat we dachten dat hij (of hij) misschien een gat in de gipsplaat van de storage zou slaan, of erger.
Ik vond dit erg, maar toen Susie zag wat er allemaal met hem aan de hand was, zei ze: “Hij kan hier niet zomaar binnenkomen. Hij gaat iemand pijn doen, het huis overhoop halen of allebei.” En ik stemde toe.
Ik was zelf ook boos en overstuur, dus ik ontmoette hem bij de deur, gaf mezelf een second om tot rust te komen, liep met hem naar buiten en vertelde hem dat hij een manier moest vinden om zichzelf onder controle te krijgen voordat hij naar binnen mocht.
Dit was belangrijk omdat het een van die bepalende momenten in mijn leven was waarop ik (misschien wel voor het eerst sinds de scheiding) stevig in mijn schoenen stond en tegelijkertijd mijn volledige liefde voor hem liet zien.
Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat er tussen hem en zijn moeder gaande was, maar om tot rust te komen, maakte hij een lange wandeling om het blok en bleef daarna voor zijn gevoel voor eeuwig weg.
Toen hij terugkwam, omhelsde ik hem en vertelde hem dat ik van hem hield. Hij huilde alleen maar.
Mijn zoon heeft ruim vier jaar bij Susie en mij gewoond. Dat was de hele tijd dat hij naar de universiteit ging, en nog langer.
Er waren genoeg communicatie-uitdagingen toen niemand van ons met elkaar overweg kon en er genoeg momenten waren waarop onze nieuwe woonsituatie helemaal geweldig was en de communicatie gemakkelijk verliep.
Dit is het leven. Dit is liefde. En dit is ook onderdeel van de natuurlijke eb en vloed van relaties.
Ik wilde niet alleen alles doen wat ik kon om een hechte, liefdevolle relatie met mijn zoon op te bouwen, maar ik wilde ook alles doen wat in mijn macht lag om de liefde, passie en verbinding met Susie levend te houden en te laten groeien.
Ik denk dat ik dat gedaan heb.
Niet alleen heb ik nog steeds een hele goede relatie met mijn zoon, maar Susie en ik zijn ook nog eens hechter, meer met elkaar verbonden en meer verliefd dan toen we al 22 jaar samen zijn.
Wat zijn de sleutels?
–Eén ding kan ik zonder aarzeling zeggen: communicatie is een van de sleutels tot dit alles.
Als het moeilijk werd, was het belangrijk om je te blijven openstellen voor de liefde en om moeilijke gesprekken te voeren, ook als je liever met niemand of niets te maken zou hebben. Dat maakte het verschil.
–Een andere sleutel is om oké te zijn met de innerlijke onrust die voortkomt uit angstige gedachten over het verleden en wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren.
Als ik de agitatie, mijn eigen boosheid of welke emotie dan ook die in mij opkomt, door mij heen laat stromen zonder er al te veel betekenis aan te hechten…
Wanneer ik mij concentreer op wat ik werkelijk wil in mijn relaties, ontstaat er liefde en begrip.
Wat ik ook weet, is dat één persoon een relatie totaal ten goede kan veranderen!
Als ik die avond met mijn zoon mijn woede de overhand had laten krijgen, denk ik niet dat we de relatie zouden hebben die we nu hebben.
Ik gaf hem de ruimte om tot rust te komen en ik gaf mezelf die ruimte ook. En door die ruimte, en door het wegwerken van de angstige verhalen, ontstond de liefde.