In een ongemarkeerd laboratorium, gestationeerd tussen de campussen van Harvard en het Massachusetts Institute of Expertise, is een splintergroep van wetenschappers op jacht naar het volgende medicijn van een miljard greenback.

De groep, gefinancierd met 500 miljoen greenback van enkele van de rijkste households in het Amerikaanse bedrijfsleven, heeft voor opschudding gezorgd in de academische wereld door zevencijferige betaaldagen te bungelen om hooggekwalificeerde universiteitsprofessoren naar een premiejacht met winstoogmerk te lokken. Het zelfbenoemde doel: het vermijden van de blokkades en het papierwerk die de traditionele paden van wetenschappelijk onderzoek aan universiteiten en farmaceutische bedrijven vertragen, en het ontdekken van tientallen nieuwe medicijnen (in eerste instantie tegen kanker en hersenziekten) die snel kunnen worden geproduceerd en verkocht. .

Opschepperij van start-ups is de norm, en veel ex-academici zijn biotechnologiebedrijven begonnen, in de hoop rijk te worden met hun enige grote ontdekking. Deze groep, die nogal opschepperig Area BioWorks heet, leent van een citaat van Teddy Rooseveltheeft niet één enkel idee, maar wel een groot chequeboekje.

“Ik verontschuldig me er niet voor dat ik een kapitalist ben, en die motivatie van een crew is geen slechte zaak”, zei technologiemagnaat Michael Dell, een van de geldschieters van de groep. Anderen zijn onder meer een erfgename van het Subway-sandwichfortuin en een eigenaar van de Boston Celtics.

De rimpel is dat decennialang veel ontdekkingen op het gebied van geneesmiddelen niet alleen hun oorsprong vonden op hogescholen en universiteiten, maar ook winsten opleverden die hielpen hun schatkist te vullen. De Universiteit van Pennsylvania heeft bijvoorbeeld gezegd dat het honderden miljoenen {dollars} heeft verdiend voor onderzoek naar mRNA-vaccins die tegen Covid-19 worden gebruikt.

Volgens dit mannequin zou een dergelijke meevaller privé blijven.

Area opereert sinds het start van de herfst in stealth-modus, voordat de onrust over Israël en Gaza uitbrak aan de universiteiten die het grenst. Toch wordt de impuls erachter, zeggen onderzoekers die naar het nieuwe laboratorium zijn gesprongen, alleen maar acuter naarmate de reputatie van instellingen voor hoger onderwijs een klap krijgt. Ze zeggen dat ze gefrustreerd zijn door het trage tempo en de administratieve problemen bij hun voormalige werkgevers, en door wat een nieuwe medewerker, J. Keith Joung, zei dat het een ‘afschuwelijk’ loon was in het Massachusetts Common Hospital, waar hij vóór Area werkte.

“Vroeger werd het als een mislukking beschouwd om van de academische wereld naar de industrie over te gaan”, zegt Dr. Joung, een patholoog die hielp bij het ontwerpen van het genbewerkingsinstrument CRISPR. “Nu is het mannequin omgedraaid.”

De motivatie achter Area heeft wetenschappelijke, financiële en zelfs emotionele componenten. De eerste donateurs peinsden voor het eerst over het idee tijdens een confab eind 2021 in een landhuis in Austin, Texas, waar de heer Dell, samen met de vroege Fb-investeerder James W. Breyer en een eigenaar van de Celtics, Stephen Pagliuca, hun hart luchtten aan een een ander over de schijnbaar eindeloze verzoeken om geld van collegiale fondsenwervers.

De heer Pagliuca had honderden miljoenen {dollars} gedoneerd aan zijn alma maters, Duke College en Harvard, grotendeels bestemd voor de wetenschap. Dat leverde hem zetels op in vier adviesraden bij de instellingen, maar het begon tot hem door te dringen dat hij geen concreet idee had wat al dat geld had opgeleverd, afgezien van zijn naam op een paar plaquettes buiten verschillende universiteitsgebouwen.

In de daaropvolgende maanden werkten deze early backers samen met een durfkapitalist en opgeleide arts uit Boston, Thomas Cahill, om een ​​plan te bedenken. Dr. Cahill zei dat hij zou helpen gefrustreerde academici te vinden die bereid zijn hun zwaar bevochten universitaire ambtstermijn op te geven, evenals wetenschappers van bedrijven als Pfizer, in ruil voor een flinke verlaging van de winst op de medicijnen die ze ontdekten. De miljardairs van Area zullen 30 procent behouden, terwijl de relaxation naar wetenschappers en overhead zal vloeien.

Wetenschap met winstoogmerk is uiteraard niets nieuws; de farmaceutische industrie ter waarde van $1,5 biljoen levert voldoende bewijs. Zakenlieden als Jeff Bezos en Peter Thiel hebben er honderden miljoenen {dollars} in gestoken startups die het proberen om het menselijk leven te verlengen, en tal van farmaceutische bedrijven hebben universiteiten overvallen op zoek naar expertise.

Een aanzienlijk share van de geneesmiddelen is afkomstig van overheids- of universiteitssubsidies, of een combinatie daarvan. Van 2010 tot 2016 was elk van de 210 nieuwe medicijnen die door de Meals and Drug Administration waren goedgekeurd, verbonden met onderzoek gefinancierd door de Nationwide Institutes of Well being, volgens de wetenschappelijk tijdschrift PNAS. Een onderzoek uit 2019 van een voormalige decaan van de Harvard Medical College, Jeffrey Flier, zei dat de meeste ‘nieuwe inzichten’ in biologie en ziekte uit de academische wereld kwamen.

Dat systeem heeft al lang bestaande voordelen. Universiteiten, die doorgaans worden geholpen door hun non-profitstatus, beschikken over een vrijwel onbeperkt, laagbetaald aanbod aan onderzoeksassistenten om wetenschappers te helpen met onderzoek in een vroeg stadium. Uit dit mannequin zijn baanbrekende medicijnen voortgekomen, waaronder penicilline.

Het probleem, zo zeggen wetenschappers en onderzoekers, is dat er jarenlang gewacht kan worden op de goedkeuring van universitaire instellingen om vooruitgang te boeken met veelbelovend onderzoek. Het proces, gericht op het uitfilteren van onrealistische voorstellen en het beschermen van de veiligheid, kan gepaard gaan met het schrijven van lange essays die meer dan de helft van de tijd van sommige wetenschappers in beslag kunnen nemen. Wanneer de financiering rondkomt, is het oorspronkelijke onderzoeksidee vaak al verouderd, waardoor een nieuwe cyclus van subsidieaanvragen op gang komt voor projecten die op hun tijd zeker verouderd zullen zijn.

Stuart Schreiber, een aan Harvard verbonden onderzoeker die stopte als hoofdwetenschapper van Area, zei dat zijn meer diepgaande ideeën zelden steun kregen. “Het kwam op het punt waarop ik besefte dat de enige manier om financiering te krijgen was door een aanvraag in te dienen voor onderzoek naar iets dat al was gedaan,” zei Dr. Schreiber.

Het cachet van Dr. Schreiber – hij is een baanbrekend chemisch bioloog op gebieden als DNA-testen – heeft ertoe bijgedragen dat bijna 100 onderzoekers naar Area zijn getrokken. Harvard weigerde commentaar te geven op zijn vertrek, en dat van anderen die hij hielp lokken.

Er hangt een sfeer van berekende geheimhouding rond de activiteiten van Area. Dr. Joung, die vorig jaar ontslag nam als Mass Common, zei dat hij voormalige collega’s niet had verteld waar hij heen ging, en dat verschillende mensen hadden gevraagd of hij ongeneeslijk ziek was. Dr. Cahill zei dat bij verschillende wetenschappers die hij had ingehuurd de e-mailtoegang van de universiteit snel werd uitgeschakeld en dat ze zware juridische dreigementen met vergelding kregen als ze probeerden voormalige collega’s te rekruteren – een veel voorkomend fenomeen in de zakenwereld dat in de academische wereld als boksbeugels geldt.

Tot de vijf miljardairs die Area steunen, behoren Michael Chambers, een productietitan en de rijkste man in North Dakota, en Elisabeth DeLuca, de weduwe van een oprichter van de Subway-keten. Ze hebben elk $100 miljoen geïnvesteerd en verwachten hun investering in latere rondes te verdubbelen of te verdrievoudigen.

In vertrouwelijk materiaal dat aan investeerders en anderen wordt verstrekt, beschrijft Area zichzelf als “een particulier gefinancierd, volledig onafhankelijk, publiek goed.”

De donateurs van Area zeiden in interviews dat ze niet van plan waren hun donaties aan universiteiten volledig cease te zetten. Duke sloeg een aanbod af van de heer Pagliuca, een alumnus en bestuurslid, om daar een deel van het laboratorium op te zetten. De heer Dell, een belangrijke donor van het ziekenhuissysteem van de Universiteit van Texas in zijn geboorteplaats Austin, huurde daar ruimte voor een tweede Area-laboratorium.

Dr. Schreiber zei dat het jaren – en miljarden {dollars} aan further financiering – zou vergen voordat het crew erachter zou komen of zijn mannequin tot de productie van waardevolle medicijnen zou leiden.

“Wordt het beter of slechter?” zei Dr. Schreiber. “Ik weet het niet, maar het is het proberen waard.”

Audio geproduceerd door Patricia Sulbarán.