Dan komt Luca Magliano binnen, die volgens mij een ingenieuze manier heeft bedacht om zijn eigen traject uit te stippelen. Zijn collectie, tentoongesteld in een sportstadion aan de rand van de stad, schuwde het klassieke DNA waarop de Italiaanse herenkledingwereld is gebouwd niet. Er stonden zelfs een paar Giorgio Armani-looks op zijn moodboard (hij en Todd Snyder allebei!). Maar Luca bevrijdde Armani’s codes van ontspannen elegantie in zijn eigen unieke visie. De kleding, zo legde hij backstage uit, was ‘een zachte sabotage van de klassieke vormen’. (Dit interview vond plaats na een soort klopjacht op de man, die zich gewoonlijk verbergt voor de pers en na exhibits bewondert. Hij is buitengewoon prikkelbaar, praat in een dash en gooit zijn R’s een kilometer lang. Een kleine groep van ons eindelijk met succes belaagd hem op weg naar buiten om te roken.)

Deze sabotage was duidelijk voelbaar in zachte vlasblazers die boven joggingbroeken en soepele broeken kronkelden, vaak met overhemden, vesten en vesten die onder de zoom uitstaken. Een sweatshirt met een ersatz-crop was voorzien van een formele broche, die de uitstraling van een statig jasje benaderde, maar opnieuw de aandacht vestigde op het middengedeelte. Dit was zo ontworpen, legde Luca uit terwijl hij met een Marlboro gebaarde als een professor naar een schoolbord. ‘De kleding, wat gebeurt er? Het gebeurt dat ze vloeibaar zijn. Het gebeurt dat ze worden gedeconstrueerd. Dat ze zich op een flirterige en uncommon manier met het lichaam gedragen. De jassen – er zijn geen jassen meer, ze worden iets anders, ze worden iets vloeibaars en gezwollen dat op een bepaalde manier om je middel blijft zitten. Waarom? Omdat het onze manier is om eros op te roepen. Een soort erotisch gevoel. Omdat kleding met lichamen te maken heeft. En we houden van het idee van lichamen.” Armani is misschien romantisch, maar Magliano gaat veel verder.

Luca’s andere slimme idee was om contact op te nemen met de oude garde en hun middelen te gebruiken om zijn spel te verbeteren. Twee van de pakken, één mooi fris en wit, en één in het zwart, zijn gemaakt in samenwerking met de ambachtslieden van Kiton. ‘Kiton,’ zei Luca, ‘is de beste in het maken van kleermakersspullen in Italië.’ Dus nam de ontwerper contact op. “Het was natuurlijk raar om een ​​gesprek te beginnen, omdat ik onze woorden op de een of andere manier allergisch zou noemen”, zei hij. “Toch wilden ze het doen. En als je zoiets doet, gaat het natuurlijk niet alleen om het produceren van een object, maar ook om het starten van een cultureel gesprek.” De pakken vertegenwoordigen de eerste volledig handgemaakte Magliano-stukken, en het proces heeft een blijvende indruk achtergelaten op Luca en zijn staff. Voordat hij naar buiten ging om te roken, legde hij uit dat de ‘workshop’ met Kiton heeft bijgedragen aan ‘iets dat we ons voorstellen voor onze toekomst’. Iets dat Magliano misschien wel naar een hoger niveau zou kunnen tillen. “Het is een missie. We zijn nogal geïntrigeerd door het idee om minder, maar betere dingen, hogere dingen te verkopen. We zijn in Italië en ik bedoel: we kunnen dat doen, weet je.

Magliano wijst op een verleidelijk vooruitzicht voor de Italiaanse mode-industrie: dat een nieuwe generatie hun stempel kan drukken op de mondiale herenkleding door gebruik te maken van de elitebronnen en rijke geschiedenis van hun land. Een paar minuten voordat de present begon, deed de in Milaan wonende fotograaf Bogi – die op de eerste rij zat tijdens de laatste streetwear-hausse van de stad – zijn mening. ‘Die golf’, zei hij, ‘is nu uit. Maar er komt nieuwe energie. Er zullen kinderen zijn die zien wat Magliano over een jaar of twee of drie gaat doen…’ Hij zweeg en de present begon.