ARI SHAPIRO, HOST:

Er zijn momenteel maar heel weinig mensen die Gaza binnenkomen. Dr. Seema Jilani, een Amerikaan, is een van hen. Ze werkte daar twee weken in een ziekenhuis en zag de verschrikkingen. We willen je waarschuwen dat de beschrijvingen die je de komende tien minuten zult horen, expliciete scènes van geweld en lijden bevatten.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAME)

SEEMA JILANI: Het is gewoon enorm druk. Ik stap in het bloed.

SHAPIRO: Dr. Jilani nam spraakmemo’s op terwijl ze patiënten in Gaza behandelde.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAME)

JILANI: Ik denk dat ik de moeder nu niet kan binnenbrengen. En ze is zo emotioneel nu.

SHAPIRO: Het is bijna honderd dagen geleden sinds de dodelijke Hamas-aanval op Israël, die aanleiding gaf tot Israëls voortdurende bombardementen op Gaza. Israël zegt dat het Hamas wil vernietigen. Volgens de cijfers van Palestijnse functionarissen zijn in slechts drie maanden ruim 23.000 Palestijnen gedood in Gaza en is ongeveer één op de veertig mensen gewond geraakt. Het Israëlische leger dringt nu dieper het centrum van Gaza binnen en zegt dat Hamas ziekenhuizen als commandocentra gebruikt. De Wereldgezondheidsorganisatie zegt dat Al-Aqsa het belangrijkste ziekenhuis in centraal Gaza is.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAME)

JILANI: Ik heb veel gezien. En ik vergelijk nooit conflicten, maar dat moet wel het meest nachtmerrieachtige zijn dat ik ooit heb gezien en het meest – een van de meest onmenselijke en wrede dingen die ik ooit zal zien.

SHAPIRO: Dr. Jilani heeft het daar over een jonge patiënt op de eerste hulp van Al-Aqsa, een 11-jarig meisje dat ernstig verbrand was door een explosieve explosie.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAME)

JILANI: Als ik naar haar keek, kwam er een oneindige waterval van pijn uit haar. Het is het spul van nachtmerries.

SHAPIRO: Dr. Jilani werkte twee weken op de Eerste Hulp bij het Internationale Reddingscomité in samenwerking met medische hulp aan Palestijnen, waarbij hij keer op keer getuige was van de pijn.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAME)

JILANI: Kinderen die op de grond liggen, dubbele amputatie van één type. En er zijn geen bedden beschikbaar, dus mensen liggen letterlijk op de grond, op zoek naar behandeling. Er is niet echt ruimte of ruimte voor ons om te ademen of na te denken. En dan zijn er vanuit de hoek één, twee, drie, vier, zes kinderen in mijn gezichtsveld die dringend medische hulp nodig hebben, van wie er één huilt, een jongetje van ongeveer zes of zeven jaar oud dat zijn tranen veegt.

SHAPIRO: Ze beschrijft een ziekenhuis dat op de rand van instorten staat, waar in slechts één nacht 500 patiënten arriveren. En die patiënten verschenen in een instelling die wanhopig op zoek was naar voorraden. Ze had geen morfine of draagbare zuurstof om mensen te geven.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAME)

JILANI: Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat we op het gebied van de geneeskunde niet veel kunnen doen, maar we kunnen pijn wel behandelen. En het is niet meer waar. We kunnen hier dus niet eens enig consolation bieden. Er is geen waardige dood als je op de grond van een eerstehulpafdeling in Gaza ligt.

SHAPIRO: Dit alles terwijl hij omringd werd door bombardementen en geweervuur.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAMEN, RAKET-EXPLODING)

ONBEKENDE PERSOON: Raketten. Het zijn raketten, en ze zijn dichterbij dan voorheen.

JILANI: Dat voelt heel dichtbij.

ONBEKENDE PERSOON: Omdat je niet veel hebt gehoord voordat het komt.

SHAPIRO: Nu hebben Artsen zonder Grenzen en het Worldwide Rescue Committee medisch personeel uit het Al-Aqsa-ziekenhuis geëvacueerd vanwege de toenemende Israëlische aanvallen in het gebied en evacuatieberichten naar de wijken daar. De VN meldt dat er nog maar drie artsen over zijn om honderden patiënten te behandelen. En Dr. Seema Jilani komt nu vanuit Caïro bij ons. Heel erg bedankt dat je bij ons bent.

JILANI: Bedankt dat je mij hebt.

SHAPIRO: Ik kan me voorstellen dat je, toen je die spraakmemo’s opnam, erg gefocust was op de taken die voor je lagen. En hoe is het om ze nu te horen op een plek waar je wat meer ruimte hebt om na te denken en te ademen?

JILANI: Het voelt alsof mijn geest, mijn hart en mijn geest nog steeds in Gaza zijn en mijn lichaam zich op de een of andere manier in Caïro bevindt en dan verder zal gaan naar waar ik thuis noem. En het voelt inherent verkeerd dat ik dat voorrecht krijg en anderen niet vanwege het geluk van waar ik ben geboren.

SHAPIRO: Je hebt in veel conflictgebieden gewerkt, Afghanistan, Libanon, Gaza in 2015, direct na de Israëlische grondinvasie. En we hoorden dat je deze ervaring omschreef als de meest nachtmerrieachtige. Hoe verschilt het van andere oorlogen waarin je als kinderarts en als arts hebt gewerkt?

JILANI: Weet je, als kinderarts dacht ik niet dat ik erg nuttig zou zijn, omdat dit oorlog is. En in een oorlog zou ik me kunnen voorstellen en denken dat de slachtoffers of dit – of de oorlogsgewonden of de gedoden – voornamelijk jonge mannen zouden zijn. Ik kan zeggen dat op een dag in onze codekamer – in onze code-reanimatiekamer – vier van onze vijf patiënten kinderen waren. En ik ben heel verdrietig en diep verontrust als ik moet zeggen dat ik heel nuttig was als kinderarts in een oorlogsgebied, en dat zou nooit het geval mogen zijn.

De tweede manier waarop ik het heel anders vind, is dat we in oorlogen vaak spreken over de val van steden – de val van Mosul, de val van Saigon. En op de een of andere manier vraag ik me af wanneer het genormaliseerd werd dat we nu spreken over de val van ziekenhuizen – de val van Al-Shifa, en nu de val van het Al-Aqsa-ziekenhuis, die helemaal naar het zuiden reikt tot aan Rafah. En wij verwachten het. En we schatten nu de timing van – we geven deadlines voor wanneer we anticiperen op de volgende val van het volgende ziekenhuis terwijl het zich een weg baant door Nasser en misschien het Europese Gaza Ziekenhuis. En wij blijven naar de aardverschuiving kijken als voyeuristische toeschouwers van verdriet.

SHAPIRO: Magazine ik u iets vragen over een patiënt waarover u ons in een gesproken memo vertelde? U legde uit dat hij een man van start twintig was die voor de VN werkte. Hij werd binnengebracht met nog steeds zijn vest aan met het emblem van de United Nations Aid and Works Company, en zijn beide benen waren afgesneden. Je kon hem geen morfine aanbieden, en het was duidelijk dat hij stervende was. Dus je nam een ​​klein stukje gaas en veegde het bloed uit zijn ogen en gaf hem wat water. Dit is wat u ons in de gesproken memo vertelde.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAME)

JILANI: De manier waarop hij kalmeerde toen ik internet water aan zijn lippen bracht, vertelde me alles wat ik moest weten. Zijn vraag was zo klein, zo klein, en dat was alles wat hij nodig had. Hij had gewoon wat troost nodig, iemand die kon getuigen, iemand die zei: ja, je hebt pijn, iemand die zei dat dit niet oké is, iemand die hem hielp opruimen en hem het gevoel gaf dat hij een mens was.

SHAPIRO: Je zei dat het beste wat je hem kon bieden een rustige plek was om te sterven, maar in het Al-Aqsa ziekenhuis kon je dat niet eens bieden. Wat zegt die ervaring met die ene man over de situatie in Gaza op dit second?

JILANI: Het enige dat hij had toen hij stierf was mijn hand in zijn hand, en de enige troost die ik hem kon bieden was zijn lippen bevochtigen met wat geïmproviseerd gaas en wat zout water. Het was eigenlijk een zoutoplossing, die we gewoonlijk in infusen stopten. Ik denk dat het een bewijs is van de manier waarop we de bevolking van Gaza in de steek hebben gelaten. En ik zou alleen maar willen dat ik meer kon doen. Maar de manier waarop hij omhoog reikte en zijn nek bewoog terwijl ik zijn haar streelde, de menselijke connectie daar zal ik nooit vergeten. En het zal een van de meest lonende herinneringen zijn die ik met me mee zal nemen: nee, ik kon hem niet geven wat hij verdiende – ik kon zijn voorhoofd aaien met een nat washandje, misschien wat kalme woorden fluisteren. een beetje zoetigheid, laat wat nattigheid van water op zijn tong komen terwijl hij zijn hoofd optilde om mijn vingers te ontmoeten. En geen van die interventies is morfine. En aan het eind van de dag stierf hij op de vloer van een spoedafdeling in Gaza met weinig meer dan mijn hand in de zijne.

SHAPIRO: Weet je, er was één element uit de gesproken memo’s die je ons stuurde dat me bijbleef. En ik wil dit graag voor je spelen.

(GELUIDSBITE VAN GEARCHIVEERDE OPNAME)

JILANI: Ik vraag me af, weet je, hoeveel verschil maak ik echt? Het is zo’n spreekwoordelijke druppel in de oceaan van bloed. Gisteren merkte ik dat er een vlieg was – er zijn hier veel vliegen. En er was een vlieg die verdronken was in het bloed van een patiënt. En ik dacht gewoon: wauw, het is hier letterlijk een rivier van bloed, het is zo veel dat insecten verdrinken in het bloed van mijn patiënten.

SHAPIRO: Kunt u iets vertellen over wat medische professionals feitelijk kunnen doen in een ziekenhuis in deze gruwelijke situatie? Ik bedoel, kan een dokter in een overvol ziekenhuis zonder morfine, zonder gaas, een voortdurend bombardement daadwerkelijk een verschil maken voor patiënten?

JILANI: Ik geloof het wel. Ik geloof dat het iets betekent als ze… als ik de hand van een heer vasthoud en hij op sterven ligt en hij me in de ogen kijkt. En dat vind ik wel wat waard, anders zou ik dit niet doen. En ik denk dat het iets betekent voor de artsen daar om ons solidair met hen te zien. Gaza is een ruimte die zich zeer bewust is van de politieke situatie daarbuiten en de krachten die daarbuiten bestaan, en die zich vergeten voelen. En op het second dat ze zien dat iemand naast hen staat en hen steun biedt, zelfs niet op een materiële manier, op een symbolische manier – om te zeggen: we zijn hier om uw patiënten te zien terwijl u rouwt om de dood van uw vriend of familielid, het betekent iets. En het betekent zeker iets voor mij.

En ik denk dat het de moeite waard is om daar ruimte voor te houden, hoe weinig dat ook voelt. Sommige van die dingen zijn ongrijpbaar, maar ze zijn niet ongrijpbaar voor degenen die het voelen, die bloed door hun kleding zuigen. Ze zijn niet ongrijpbaar voor de moeders die hun kinderen moeten begraven, en ze zijn niet ongrijpbaar voor de weeskinderen wier hoofden ik in mijn hand heb gehouden.

SHAPIRO: Als je terug kunt gaan, wil je dat dan?

JILANI: Absoluut.

SHAPIRO: Dat zeg je zo ondubbelzinnig.

JILANI: Ongetwijfeld.

SHAPIRO: Vertel me meer.

JILANI: Ik ben al meer dan 18 tot 19 jaar verankerd in dit battle. De bevolking van Gaza neemt een klein stukje Gaza-ruimte in beslag – een plekje in mijn hart. Hun veerkracht, hun ongelooflijke bekwaamheid en tederheid, hun kwetsbaarheid waar ze gebruik van kunnen maken – elke keer als ik daarheen ga, heb ik het gevoel dat ik meer leer dan dat ik geef. Ik ben volkomen gezegend en dankbaar dat ik de mensen magazine kennen die ik daar heb leren kennen als onderdeel van het personeel en mijn patiënten en de verpleegsters. En ik zal reduce nemen van elk van die mensen en ik hoop ze naar mijn beroep te brengen, naar mijn familie, en ze te laten zien hoe een goed geleefd leven er uit ziet, zo ziet het eruit.

SHAPIRO: Dr. Seema Jilani is kinderarts en humanitaire hulpverlener. Hartelijk dank dat u met ons over uw ervaringen heeft gesproken.

JILANI: Heel erg bedankt.

(GELUIDSBITE VAN SAM SAPPHIRE’S “KARERSOELIE”)

Copyright © 2024 NPR. Alle rechten voorbehouden. Bezoek onze web site gebruiksvoorwaarden En rechten pagina’s bij www.npr.org voor meer informatie.

NPR-transcripties worden met een spoeddeadline gemaakt door een NPR-contractant. Deze tekst heeft mogelijk nog niet de definitieve vorm en kan in de toekomst worden bijgewerkt of herzien. Nauwkeurigheid en beschikbaarheid kunnen variëren. Het gezaghebbende report van de programmering van NPR is de audio-opname.