In 2021 theoretiseerden onderzoekers Hannes Weber en Richard Cincotta dat landen met een gemiddelde leeftijd van 25 jaar of jonger onder hun burgers gevoeliger zijn voor revoluties. Eerdere research hadden al een verband aangetoond tussen een jonge doelgroep en een hoger risico op oorlog of politiek geweld. Uit gegevens uit de jaren negentig bleek dat landen waar individuen tussen de 15 en 29 jaar meer dan 40 procent van de volwassen bevolking uitmaakten, twee keer zoveel kans hadden op burgeroorlog. Tussen 1970 en 2007 vond 80 procent van alle burgerconflicten plaats in landen waar ten minste 60 procent van de bevolking jonger was dan 30 jaar. Bovendien bestonden tussen 1950 en 2000 landen waar 35 procent of meer van de volwassen bevolking bestond uit personen tussen de 15 en 24 jaar oud. hadden 150 procent meer kans op het uitbreken van burgerconflicten, zoals demograaf Elizabeth Leahy Madsen in 2021 concludeerde.

Deze bevindingen suggereren een consensus onder onderzoekers en wetenschappers die een oorzaak-en-gevolg-relatie vaststellen tussen een jonge bevolking, instabiliteit en geweld binnen een bepaald land. Dit zou mogelijk kunnen verklaren waarom de Arabische en islamitische landen in het Midden-Oosten niet agressief op Israël hebben gereageerd te midden van de intensivering van het battle met Hamas, aangezien een aanzienlijk deel van deze landen nu een bevolking heeft met een gemiddelde leeftijd boven de 25 jaar.

Terugkijkend op Iran in de jaren tachtig, dat honderdduizenden jonge mensen mobiliseerde tijdens de oorlog tussen Iran en Irak, toen de gemiddelde leeftijd slechts 17 jaar was, staat in schril distinction met de huidige terughoudendheid nu de gemiddelde leeftijd is gestegen naar 30 jaar. Op dezelfde manier wordt Hezbollah geconfronteerd met de gevolgen van een hogere Libanese gemiddelde leeftijd vergeleken met de tijd van de burgeroorlog in 1975. De partij moet zich internet als Iran aanpassen aan de vergrijzende Libanese bevolking, waarvan de gemiddelde leeftijd zelfs hoger is dan in 2006 tijdens het battle met Israël. De vruchtbaarheidscijfers in het Midden-Oosten zijn al tientallen jaren aan het dalen, zoals blijkt uit Iran, waar het cijfer daalde van zes in de jaren tachtig naar 1,5 nu.

Optimistisch gezien vergrijst niet alleen de bevolking, maar lijken de grenzen ook te evolueren. De dynamiek van conflicten zoals de Arabisch-Israëlische oorlogen (1967, 1973), de Koreaanse oorlog (start jaren vijftig) en die tussen India en Pakistan (1947 tot start jaren zeventig) is aanzienlijk afgenomen, aangezien grensgeschillen al zeventig jaar of langer teruggaan. . Daarentegen lijken conflicten zoals die tussen Rusland en Oekraïne, met grenzen die iets minder dan dertig jaar geleden zijn geformaliseerd, vluchtiger.

Het Midden-Oosten lijkt aan de vooravond van een nieuw paradigma te staan. Het tijdperk waarin grote massa’s jonge mensen in de Arabische straten nationalistische of revolutionaire gevoelens uitten, is wellicht aan het vervagen en verwatert binnen een vergrijzende bevolking. Klopt het idee van Auguste Comte: bepaalt de demografie toch het lot?

Voor meer informatie over de auteur, Michel Santi, bezoek zijn web site hier: michelsanti.fr

Voor het laatste exclusieve advies leest u: Klik hier.